به گزارش استیناف– بخشی از کتاب گفتگوهای تنهایی دکتر علی شریعتی:

من آنم که هم اکنون « هستم» نه آن که باید باشم ، آنکه باید باشم،کسی است که نیست، به من مربوط نیست، من یکی است و همان که هست، پس طبیعی است که من از تو بخواهم که مرا دوست داشته باشی، منی را که هستم، الان در برابرت نشسته ام، مرا که می بینی، که می بینم، اگر تو منی را که باید باشم دوست بداری، با منی که باید باشم حرف بزنی، باشی، پس مرا کی دوست بدارد؟

تو با من نیستی، با من حرف نمی زنی، مخاطبت من نیستم، کسی دیگر است، منی است که باید باشم اما نیستم و من کس دیگری است. تو احساس نمی کنی که آن که به تو نیاز دارد، به دوست داشتن تو نیاز دارد منم، منی که هستم، می آشامد، دم می زند، می خندد، می گرید، رنج می برد منی نیست که باید باشم، منی است که هستم، این خیلی عجیب است که من واقعی، منی که هستم تو را دوست بدارم و بی تو رنج ببرم و از تنهایی مضطرب باشم و انتظار بکشم و اسارت تحمل کنم و صبرها و تلخی ها و حماقت ها و حسدها و کینه ها و دوری ها و بی کسی ها و بیگانگی ها و همه را من داشته باشم و اما کسی را که تو دوست می داری و با اویی من نباشم. آن منی باشد که نیست و نمی دانم کیست!

من هرگز تحمل نمی کنم که ببینم تو اصطلاحی را دوست داری به نام من، با تصویری همدمی شبیه من، به منی می اندیشی که خود ساخته ای… من یک اصطلاح نیستم، تصویر نیستم، من خیال نیستم من یک بدنم که دل دارد و رگ و پی و روح و رنج و اندوه و نیاز و تنهایی و عشق و کینه و … همچون تو.

اگر تو احساس کنی که من توئی را دوست دارم که تو نیستی ، تویی که من می خواهم که باشی و نیستی راضی خواهی بود؟

اگر در برابرت بایستم و بگویم ای شاندل! ای مرد قهرمانی که چشم ها را در المپیک خیره می کنی؟

ای که پنجه های هنرمندت بر روی گیتار طلایی ات دل های دختران و پسران مولن روژ را بی تاب می کند؟

ای که زیر ابروهای برداشته ات، رندان های طلایت، زلف های کرنلی ات، چشم های خمارت، انگشت های کوتاه کلفت مرادانه ات، زنجیر گردنت، صدای لطیف ظریف ژیگولو مابت احساسات سوزناک رقیقت، کلمات انگلیسی یی که چون عربی خوب بلد نیستی تو حرفات می آری، جوک های بامزه ای که می گی، سوت های قشنگی که با دهنت می زنی، اداهای ملوس و با نمکی که از خودت در می آوری، همه برای من سرگرم کننده است و واقعا یک تیپ انترسانی…