به گزارش استیناف– انتشارات استیناف در این قسمت به بیان گزیده ای از کتاب گفتگوهای تنهایی نوشته دکتر علی شریعتی می پردازد. 

دنیایی داشتم برای خودم، آدم ها همه دنبال چیزهایی بودند و من دنبال چیز دیگر… قاطی همه بودم اما با هیچ کدام انسی نداشتم، خیلی احساس تنهایی می کردم، احساس مجهول ماندن، احساس غربت، خیلی سخت می گذشت تا حادثه ای، تصادفی که می توانست اتفاق نیفتد اتفاق افتاد، تصادف عجیبی، در میان آن همه قیافه های بیهوده که مرا با هیچ کدام کاری نبود ناگهان چهره ای آشنا ظاهر شد، او مرا تشخیص داد!

و من کم کم با او آشنا شدم، فهمیدم که از جنس من است، ظاهراً شباهتی به هم نداشتیم و نمی بایست می داشتیم اما خیلی رگه های همانند در روح ما وجود داشت خیلی رنج ها و نیازها و دلهره ها و خواستن هامان شبیه هم بود، حرف هامان یکی بود هر چه از او می شنیدم هم آن ها بود که همیشه با خود می گفته ام، هر چه من می گفتم احساس می کردم همان هاست که او هم می اندیشیده است.

در آن تنهایی این آشنایی چه غنیمتی بود!

کم کم به هم انس بستیم و به هم محتاج شدیم، احتیاجی سخت جدی و بی تاب، کم کم  احساس می کردیم برای زندگی تحمل کردن، باید هر دومان باشیم، اگر هر کداممان نمی بودیم زیستن و بودن دردآور می شد، تلخ و سرد و سیاه می شد و اصلاً ممکن نبود.