دستور خط پایه و اساس نحوه نگارش در قالب های مختلف نوشتار و نویسندگی، در تمامی حوزه ها از نگارش رای و لایحه گرفته تا تالیف کتاب یا رساله و نامه ی عادی اداری و نحو آن است.

وفاداری و رعایت دستور خط صحیح در نوشتار باعث می شود که از سویی نویسنده تکلیف خود را از حیث چگونگی نگارش بداند و از سوی دیگر مخاطبان نیز هنگام مطالعه ی اثر، با دیدن سیاق های گوناگون نگارشی و یا وجود واژگان، عبارات و ترکیبات ناصحیح و نامانوس، دچار آشفتگی ذهنی نشوند.

طبعاً فقدان دستور خط مشخص و یکسان، باعث خواهد شد فعالان عرصه نویسندگی از هر جنسی که باشد، در نحوه نگارش واژگان، ترکیبات، عبارات و جمله ها، هر یک بر اساس سلیقه و دانش خویش عمل کنند که محصول نهایی، مطالبی مغشوش، مخدوش و ملال آور خواهد بود.

از همین روی در این قسمت تحت عنوان دستور خط فارسی، قوانین کلی و عمومی نگارش را که رعایت آن ضروری و اجتناب ناپذیر است برای هر کس که قلم به دست می گیرد و اراده نوشتن دارد، به صورت مستمر بیان می کنیم.

املای صحیح واژگان، پیشوندها و پسوندها

– ای (حرف ندا) همیشه جدا از منادا نوشته می شود:

   ای خدا، ای که

– این، آن جدا از جزء و کلمه ی پس از خود نوشته مگر در موارد ذیل: 

استثناء: آنچه، آنکه، اینکه، اینجا، آنجا، وانگهی

– همین، همان همواره جدا از کلمه ی پس از خود نوشته می شود.

               همین خانه، همین جا، همان کتاب، همان جا

• هیچ نیز همواره جدا از کلمه ی پس از خود نوشته می شود.

    هیچ یک، هیچ کدام، هیچ کس

یاسر میرزاجعفری