دستور خط پایه و اساس نحوه نگارش در قالب های مختلف نوشتار و نویسندگی، در تمامی حوزه ها از نگارش رای و لایحه گرفته تا تالیف کتاب یا رساله و نامه ی عادی اداری و نحو آن است.

وفاداری و رعایت دستور خط صحیح در نوشتار باعث می شود که از سویی نویسنده تکلیف خود را از حیث چگونگی نگارش بداند و از سوی دیگر مخاطبان نیز هنگام مطالعه ی اثر، با دیدن سیاق های گوناگون نگارشی و یا وجود واژگان، عبارات و ترکیبات ناصحیح و نامانوس، دچار آشفتگی ذهنی نشوند.

طبعاً فقدان دستور خط مشخص و یکسان، باعث خواهد شد فعالان عرصه نویسندگی از هر جنسی که باشد، در نحوه نگارش واژگان، ترکیبات، عبارات و جمله ها، هر یک بر اساس سلیقه و دانش خویش عمل کنند که محصول نهایی، مطالبی مغشوش، مخدوش و ملال آور خواهد بود.

از همین روی انتشارات استیناف قصد دارد در این قسمت تحت عنوان دستور خط فارسی، قوانین کلی و عمومی نگارش را که رعایت آن ضروری و اجتناب ناپذیر است برای هر کس که قلم به دست می گیرد و اراده نوشتن دارد، به صورت مستمر بیان کند.

املای صحیح واژگان، پیشوندها و پسوندها

دستور خط فارسی- قسمت دوم 

– چه جدا از کلمه ی پس از خود نوشته می شود، مگر در:

چرا، چگونه، چقدر، چطور، چسان

– چه همواره به کلمه ی پس از خود می چسبد:

آنچه، چنانچه، خوانچه، کتابچه، ماهیچه، کمانچه، قباله نامچه

– را در همه جا جدا از کلمه ی پیش از خود نوشته می شود، مگر در موارد زیر:

چرا در معنای برای چه؟

 و در معنای آری، در پاسخ به پرسش منفی.

– که جدا از کلمه ی پیش از خود نوشته می شود:

چنان که، آن که (= آن کسی که)

استثناء: بلکه، آنکه، اینکه

یاسر میرزاجعفری