به گزارش استیناف– دستور خط پایه و اساس نحوه نگارش در قالب های مختلف نوشتار و نویسندگی، در تمامی حوزه ها از نگارش رای و لایحه گرفته تا تالیف کتاب یا رساله و نامه ی عادی اداری و نحو آن است.
وفاداری و رعایت دستور خط صحیح در نوشتار باعث می شود که از سویی نویسنده تکلیف خود را از حیث چگونگی نگارش بداند و از سوی دیگر مخاطبان نیز هنگام مطالعه ی اثر، با دیدن سیاق های گوناگون نگارشی و یا وجود واژگان، عبارات و ترکیبات ناصحیح و نامانوس، دچار آشفتگی ذهنی نشوند.
طبعاً فقدان دستور خط مشخص و یکسان، باعث خواهد شد فعالان عرصه نویسندگی از هر جنسی که باشد، در نحوه نگارش واژگان، ترکیبات، عبارات و جمله ها، هر یک بر اساس سلیقه و دانش خویش عمل کنند که محصول نهایی، مطالبی مغشوش، مخدوش و ملال آور خواهد بود.
از همین روی انتشارات استیناف قصد دارد در این قسمت تحت عنوان دستور خط فارسی، قوانین کلی و عمومی نگارش را که رعایت آن ضروری و اجتناب ناپذیر است برای هر کس که قلم به دست می گیرد و اراده نوشتن دارد، به صورت مستمر بیان کند.
املای صحیح واژگان، پیشوندها و پسوندها
دستور خط فارسی- قسمت چهارم
می و همی همواره جدا از کلمه پس از خود نوشته می شود، مگر در موارد زیر:
اول، کلمه بسیط گونه باشد:
همشهری، همشیره، همدیگر، همسایه، همین، همان، همچنین، همچنان
دوم، جزء دوم تک هجایی باشد:
همدرس، همسنگ، همکار، همراه
در صورتیکه پیوسته نویسی هم با کلمه بعد از خود موجب دشوار خوانی شود، مانند همصنف، همصوت، همتیم جدانویسی آن مرجح است.
سوم، جزء دوم با مصوت “اَ” شروع شود:
همایش، هماورد، هماهنگ
در صورتیکه قبل از حرف “اَ” همزه در تلفظ ظاهر شود، هم جدا نوشته می شود:
هم آرزو، هم آرمان
تبصره– هم، بر سر کلماتی که با الف یا میم آغاز می شود، جدا نوشته می شود:
هم اسم، هم مرز، هم مسلک
