زندگی زناشویی همراه با مجموعه ای از حقوق و تکالیف دو طرفه میان زوجین است. از جمله حقوق مقرر برای زوجه در زندگی زناشویی داشتن حق و قدرت انتخاب تعیین منزل سکونت می باشد.

به عبارت دیگر زن باید در منزلی که شوهر تعیین می‌کند، سکنی نماید؛ مگر آنکه اختیار تعیین منزل به زن داده شده باشد؛ بنابراین همواره این امکان وجود دارد تا اختیار تعیین محل سکونت با زن باشد.

در این صورت ممکن است این شرط به طور مطلق باشد، اعم از تعیین شهر و خانه معین است. اما باید بیان داشت این آزادی در تعیین مسکن مطلق نبوده و منزل مشترک می‌ بایست متناسب با شان، وضع اقتصادی و نیاز‌های خانواده باشد.

منع سوء استفاده مرد از اختیار تعیین مسکن

همچنین باید بیان داشت در راستای حمایت مُقَنِن از زنان، مرد به استناد اختیار تعین مسکن نمی‌ تواند زن را از منزل اخراج کند یا زن در صورت داشتن حق تعیین مسکن نمی‌ تواند از پذیرفتن همسر خود در منزل مشترک خودداری نماید. بنابراین همسری که حق تعیین این محل را ندارد، باید به خانه‌ ای که دیگری تعیین کرده است برود. لکن این امر مطلق نیست. فلذا اگر بودن زن با شوهر در یک منزل، مُتَضَمِن خوف ضرر بدنی یا مالی یا شرافتی برای زن باشد، وی می‌ تواند مسکن علی حِده اختیار کند؛ بنابراین در صورت وجود عذر موجه، برای ترک خانه، نیازی به انتظار برای اخذ حکم دادگاه نیست؛ چه اینکه ممکن است ادامه سکونت موجب ورود ضرر به زن گردد. اما نکته ی قابل ذکر دیگر این است که شوهر حق ندارد زن را مُلزَم به سکونت در یک خانه با خویشاوندان خود کند، مگر عرف خلاف یا ضرورت خاص وجود داشته باشد. به عبارت دیگر محل سکونت تعیین شده توسط زوج،  می‌ بایست برای زندگی خانوادگی و نیز شئون زن مناسب باشد؛ در غیر این صورت زن می‌ تواند از رفتن به آن خانه امتناع کند.

 یاسر میرزاجعفری-برگرفته از کتاب حقوق زنان در نظم حقوقی کنونی